Het less-is-more-syndroom woekert nog volop

Interieurarchitecten met een karakteristiek DNA, ze bestaan en stijgen uit boven het gemiddelde. Hun projecten bezitten vaak een emotioneel kantje, ze zijn bijwijlen esoterisch, minimaal of warm.

Tekst: Philip Willaert

Soms maakt een feminiene ingesteldheid een wereld van verschil in een omgeving die gedomineerd wordt door glas en beton. En dat verschil is nu net datgene waar het om draait in een tijd waarin iedereen door de technologische sprongen fotograaf, schrijver, kok, maar ook interieurontwerper kan zijn. ‘Kan zijn’, want al zijn de middelen voorhanden, ze leveren niet altijd het beoogde effect op. “We merken dat de media zich sterk focust op deze domeinen. Wonen, koken, wellness, het wordt allemaal breed uitgesmeerd en op een hoopje gegooid. Vaak niet meer dan hedendaagse eenheidsworst waar de televisiekijkende goegemeente zich aan vergaapt. Veelal gaat het niet verder dan voorgekauwde taupekleuren en obligaat geborstelde eik. We noemen het saai, cultuurloos en vooral gericht op het gecultiveerde directe genot. De media-interesse werkt blijkbaar aanstekelijk. Interieurarchitect Tiene Laurent: “ Inderdaad, mensen worden erdoor geprikkeld om aan zo gezegde ‘herbronning’ te doen. Er wordt een nood gecreëerd waaraan een invulling wordt gegeven, zoet en zweverig. Het is een mes dat langs twee kanten snijdt. Het gevaar is, dat men zich gemakkelijk overlevert aan de modale conventies, die weliswaar verleidelijk zijn, maar nauwelijks ruimte laat aan iemands eigenheid. Ik pleit voor een professionele aanpak, denkend vanuit de diversiteit, hetzij naar methodiek, hetzij in de keuze van materialen. Noem het maatwerk op zijn best.”

Less-is-more-syndroom

Stijlen, voor zover die nog bestaan, worden gepromoot? Tiene Laurent: “Landelijke stijl en zogezegde minimalistische inrichtingen hebben vandaag de bovenhand. Het less-is-more-syndroom woedt bij de ‘achterblijvers’ nog in alle hevigheid. Het kweken van de nul-ervaring, zo bekend van het modernisme, houdt geen stand meer in tijden van aanslagen en opgedreven angst.” We zijn teruggeworpen op onze eigen kleine geschiedenis, maar geven ons tegelijkertijd zo graag over aan de collectieve belevingen, smeuïg geserveerd door vrolijk kwebbelende themazenders waar alles draait om consumptie.” Precies daar knelt het schoentje voor de interieurarchitect. Laurent wil terug naar de grondslagen van het wonen, meer bepaald naar de persoonlijke benadering van het interieur, maar dit vraagt volgens haar een flinke dosis zelfkennis. “Waar heeft iemand echt behoefte aan is voor mij een belangrijke kernvraag”, licht ze toe. “Interieurarchitecten, maar ook architecten hebben de opdracht dat mensen geraakt worden. Is het niet onze taak om de diepere behoeftes van onze opdrachtgevers te vertalen in sterke ruimtelijke concepten met een belevingswaarde?”

Dutch Design

Voor haar projecten houdt de interieurarchitect dikwijls rekening met facetten van Feng Shui. De 3000 jaar oude Chinese leer focust zich op de stille kracht van hoe omgeving het geluk beïnvloedt. Tiene Laurent: “De meeste mensen kennen er nog niet de rijkdom van en denken dat het enkel om het interieur gaat, wat een grote misvatting is want 70% van deze leer gaat over de buitenkant.” Evenwel is de interieurarchitect niet getrouwd met de Chinese leer, al vormt Feng Shui een  interessante inspiratiebron. Bovenal heeft de interieurarchitect een oog voor alles wat zich op het domein van interieur ontwikkelt. Tiene Laurent: “Op velerlei gebieden zoals verlichting, vloerbedekking, wandbekleding, zien we een explosie aan materialen. Ik vind het geweldig dat men van gerecycleerd leder tapijten maakt. Tijdens de Dutch Design Week in Eindhoven zie je die enorme creatieve erupties. Ik let er op dat mijn interieurs in geen geval te plastiekerig worden. Daarvoor houd ik teveel van de combinatie van oude en hedendaagse materialen, ze geven diepte, gevoel en versterken daarnaast het historisch besef. Het is een kwestie van aanvoelen waarbij onbewust culturele actoren deel uitmaken van het ontwerp.